Mijn eerste werkdag bij Aleh

Zo, de kop is er af! Het was een lange dag, maar superleuk en ik heb echt al heel veel dingen geleerd! Eerst de busreis, wat al een hele belevenis op zich is. Zwartgereden vanmorgen... ik had nog geen Rav Kav (OV maandkaart) en er was me verteld dat ik in de bus een kaartje kon kopen. Dus ik netjes naar de chauffeur, had hij geen kaartjes en moest ik er maar één in de volgende bus kopen. Alleen, we hoeven niet over te stappen, dus er kwam geen volgende bus. Gelukkig kregen we vanmorgen geen controle 😇 Aangekomen bij Aleh ben ik Hayato gaan helpen, een collega vrijwilliger die hier al sinds mei is. Hij weet dus al heel veel. Het was eerst vooral meekijken, ik mocht nog geen ontbijt geven, maar ik heb voor het eerst van m'n leven tilliften bediend, bewoners uit rolstoelen getild en in de amidon gezet, zo noemen ze hier de sta-machine. Daar moeten ze dagelijks 20 minuten in staan omdat ze alleen maar in de rolstoel kunnen zitten en niet kunnen lopen. Je moet wel enigszins technisch aangelegd zijn voor je snapt aan welke knoppen je moet draaien om het apparaat in de juiste positie te zetten en alles veilig te kunnen doen. Vergeet je één band vast te maken, dan is er kans dat iemand uit de tillift valt. Best een grote verantwoordelijkheid om dat als twee vrijwilligers te doen.

Ik ben gestart op de vierde verdieping, daar zijn de klassen van de oudere bewoners, de twintigers. De leeftijd van alle Aleh-bewoners varieert van 3 maanden tot 28 jaar. Rond elf uur moest ik wat papierwerk regelen, iets ondertekenen enz. Daardoor was ik op de eerste verdieping waar de kleinere kinderen hun klas hebben. Wat wil nu het geval, vrijwilliger Natalie blijkt binnenkort na elf maanden te vertrekken, zij werkt op de groep met de kleintjes, rond de drie, vier jaar. Nu mag ik Natalie gaan vervangen! De dagen dat zij nog werkt gaat ze mij allerlei dingen leren. Ik hoop dat ik het net zo goed ga doen als zij. Het was superleuk bij de kleintjes, buiten gespeeld met 2 van de kleintjes die zelf kunnen lopen. Geholpen met de lunch, het eten opgehaald en daarna de borden weer weggebracht enz. Daar gaat ook wel een hoop tijd inzitten, want 9 van de 10 keer is de lift vol. Ook leuk om het verschillende personeel te ontmoeten, praatjes mee te maken enz. Mooi om te zien hoe ze met veel toewijding voor de kinderen zorgen! En zij moeten ook steeds maar weer wennen aan nieuwe vrijwilligers, lijkt me ook niet makkelijk. Met veel kinderen kun je wel contact maken, sommigen snappen echt alles wat je zegt, maar kunnen zelf niet praten. Ik heb ook al wat Hebreeuwse woorden geleerd. Taim betekent lekker, ken betekent ja, lo betekent nee. Lishtot is drinken. Je kunt bijvoorbeeld vragen 'Ata rotse lishtot?' Dat betekent 'Wil je drinken'? Maar dan is er weer verschil of je het aan een jongen of aan een meisje vraagt. De vrouwelijke versie is dan 'At rotsa lishtot?' Als het goed is krijg ik morgen een boekje met belangrijke zinnen en woorden, dan kan ik meer Hebreeuws leren! Lijkt me super om het een beetje te kunnen spreken. Nu praat ik veel Engels, ook bij Aleh, maar niet al het personeel kan Engels. 

O ja, trouwens, ik had bij de kleintjes geholpen, vraagt een verzorgende aan me of ik getrouwd ben en kinderen heb. Dus ik zeg 'No, not married, no childeren'. Zegt ze 'Why??? You should marry! You love children, I can see!!' Tja hé, met die laatste opmerking had ze wel gelijk, maar die eerste? Haha, jammer natuurlijk voor mijn denkbeeldige kinderen dat ik hun moeder niet ben, maar hé, ik mag genieten van zóveel kinderen in de familie, van vrienden en nu hier. Trouwen is daarvoor niet persé nodig denk ik 😉

Na het werk (we werken tot 13.30) geluncht bij Aleh, was prima te eten! Het schijnt dat vandaag de chef in huis was, daarom was het eten lekkerder. Serieus, dat vertelde iemand die daar werkt. Ik had dus weer mazzel vandaag. Na de lunch moest ik een OV-kaart zien te scoren. Dat heet hier Rav Kav, ik krijg van Aleh een maandkaart voor Jeruzalem. Die kost 213 shekels (€ 56) en dan kun je binnen Jeruzalem onbeperkt reizen met de bus of de tram. Super! Wil je buiten Jeruzalem reizen dan kun je geloof ik geld op de kaart storten, dan betaal je dus extra. Dat ga ik vast een keer proberen 😊 De medevrijwilligers weten heel veel en ik kan alles vragen. Dat is echt superfijn! Uiteindelijk was ik pas half 6 thuis vandaag. Ik vond het een mooie dag! Ook wel heftig, vooral op de vierde verdieping. Ook wel confronterend voor mezelf. Ik klaag soms wat af en moet je zien wat ik allemaal kan, doe en heb. En deze kinderen kunnen bijna niets en worden zó blij van een beetje aandacht. Beschamend wel en het maakt me extra dankbaar dat ik nu een periode hier er voor hen mag zijn!

Wat ook bijzonder was vandaag: Tijdens de rusttijd voor de kinderen (na de lunch) kwam er een orthodox joodse vader met 4 kinderen op bezoek bij zijn jongste zoontje van 6 maanden. Ik zag hen zitten en ging naar binnen om even een praatje te maken. Meestal wordt er dan als eerste gevraagd waar ik vandaan kom. Dus ik zeg 'Holland' en die man schakelt over op Nederlands en vertelt dat hij uit België komt! Hoe bijzonder! Wat ook mooi is, de ontmoetingen met andere toeristen die aan mij bijvoorbeeld de weg vragen. Da’s het leuke van het feit dat ik inmiddels aardig de weg weet! Levert ook mooie gesprekjes op. Maandag met een vrouw uit Costa Rica bij wie ik nu in de telefoon sta als ‘Ineke from Holland; organisation Aleh’ 😃 Gisteren een pastor ontmoet uit Londen, van de Rhema Winners Citadel (kerk). Ik liep voor hen en toen gleed zijn vrouw uit en zat ze languit op straat. Toen liep ik even terug om te helpen en raakten we aan de praat. Ik kon hem meteen uitleggen dat we bij het Kidrondal waren en kon hem de Golden Gate en Gethsémané wijzen. Mooie momenten zijn dat!! Ook een stukje herkenning in het christen zijn! Dat wordt hier trouwens ook bijna altijd gevraagd. Vandaag bij Aleh ook weer. Sinds vorige week donderdag draag ik een armbandje met een Davidsster, gekocht in Jaffa. Vandaag vroeg één van de medewerkers van Aleh of ik joods ben. Dus ik zeg 'No, I'm a christian'. Toen zei ze dat ze dacht dat ik óf joods óf christen was omdat ze m'n armbandje had gezien. Mooi vind ik dat. 

Verder heb ik vandaag weinig bijzonders gedaan. Eten gekookt, dat was lang geleden 😬 Verder gewoon wat ontspannen en besloten om toch een blog te schrijven! Dat kost me best wat tijd, maar het is voor mezelf meteen een manier om de dag te verwerken. En, twee vliegen in één klap, ik hoef niet alle appjes te beantwoorden ;-). Super lief, zoveel mensen die willen weten hoe het me vergaat. Thanks for that! Trouwens, die vliegtuigmodus overdag bevalt me prima. Wie weet wat ik als nieuwe ideeën opdoe voor als ik weer in Nederland ben... Maar goed, daar beleef ik over het algemeen niet zo veel als hier. 

Hoppa, een half uur verstreken na het typen van de vorige zin.... Ik was vanmiddag zo vrij geweest om mezelf een andere plank in de keuken toe te wijzen zodat ik niet tig keer op een dag hoef te bukken naar het allerlaagste kastje. Dus ik wat dingen verplaatst en helemaal tevreden. Haha, daar dachten vier van de vijf huisgenoten wat anders over.... Ik had er niet aan gedacht dat er nóg kleinere mensen zijn dan ik, dus één van hen kon niet eens meer bij de borden. Oepsie. Ik doe meestal gewoon dingen en dan hoor ik vanzelf of het goed is of niet. Meestal werkt dat, maar in dit geval dus niet. Dus ik ben weer hartelijk uitgelachen, we hebben wat dingen omgewisseld en iedereen is weer happy. 

Morgen een vrijwilligersuitje, dat wordt vast gezellig en interessant!

Tot horens weer!