Shabbat in de synagoge

De vorige blog is nog maar kort geleden, maar ik heb alweer voldoende beleefd om een verhaal te kunnen schrijven. Allereerst de dreiging van de raketten vanuit Gaza en de onrust in het land. Hier in Jeruzalem heb ik er nog steeds weinig van meegekregen, zoals ik al schreef. Vanuit Nederland kreeg ik veel ongeruste vragen en reacties, superlief 🥰 Maar gelukkig gaat het mij goed! Woensdag kwam iemand van Aleh vragen of het goed met me ging, of ik bang was en of ik misschien Israël wilde verlaten. Nou, daar had ik eigenlijk nog niet eens over nagedacht, om uit Israël weg te gaan. Ik voel me tot nu toe veilig hier en sowieso zou het nu heel erg voelen alsof ik iedereen hier in de steek zou laten als ik nu om deze reden naar huis zou gaan. Van vrijwilligers uit Aleh Gedera kregen we wel signalen dat daar de sirenes gingen en de raketten neerkwamen. Gisterenochtend is er een staakt-het-vuren overeengekomen, maar helaas zijn er ook gisteren en vannacht weer raketten vanuit Gaza afgevuurd en heeft Israël als antwoord weer doelen in Gaza gebombardeerd. Het blijft dus onrustig. Dat is wel heel apart, nu hier op de shabbat is het zó rustig en vredig. Voelt ook best dubbel, te weten dat elders in het land de dreiging zó groot is en er zoveel families getroffen zijn door het geweld van deze week.

Maar goed, ondertussen heb ik ook gewoon gewerkt! En dat was weer fijn! Ik merkte toch wel dat ik aan het aftellen ben. In mijn klas zeggen ze ongeveer iedere dag hoe niet leuk ze het vinden dat ik er nog maar zo kort ben. Want wie komt er dan helpen? Tja, ik hoop voor hen dat er inderdaad een andere vrijwilliger komt want die kunnen ze best gebruiken. Woensdagmorgen kwam ik aan bij Aleh en meestal loop ik dan als eerste naar de slaapkamer van de jongens. Zie ik dat het bed van Shimon afgehaald en leeg is en al z’n spullen waren weg. Ik schrok me helemaal wezenloos. Vorige week is er namelijk een kind in een klas overleden aan een hartinfarct. Dat was wel het allerziekste kind van het huis, maar dat kan dus wel gebeuren. Dan begrijp je wel dat ik schrok toen ik dat lege bed zag…. Maar Shimon bleek verhuisd te zijn naar een andere kamer en in zijn bed kwam later op de ochtend een nieuw baby’tje van 1,5 maand oud. Dus dat viel mee. Maar dat was wel weer zo’n moment waarop ik voelde hoe diep hij in m’n hart zit! De minimale periode om vrijwilligerswerk hier in Aleh Jeruzalem te doen is 2 maanden en dat kan ik héél goed begrijpen! Je hebt toch even tijd nodig om alle indrukken te verwerken, om de kinderen te leren kennen en voor de kinderen is een beetje continuïteit ook veel beter. Ze zien al zoveel verschillende mensen op een dag en je bouwt toch echt een intense band met ze op. 

Verder zijn het weer heerlijke, drukke en intensieve ochtenden geweest. Deze week wel een paar nachten wat minder geslapen, onbewust toch wat spanning waarschijnlijk. Dus naarmate de werkweek vorderde werd ik steeds labieler, haha. Iemand hoefde maar wat liefs tegen me te zeggen en de tranen sprongen me in de ogen. En ik heb veel lieve mensen om me heen… En zeker als ze dan bij Aleh laten merken dat ze me graag veel langer zouden houden en ik bedenk dat ik de kinderen en iedereen en alles straks zo ga missen dan denk ik liever even geen 2 weken vooruit. Maar ook dat is de praktijk en straks is het ook weer goed om in Nederland te zijn en deze ervaring te kunnen koesteren! Stoppen op het hoogtepunt zeg maar. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik gisteren wel even gekeken heb wat het kost om m’n ticket om te boeken naar 6 weken verder 😉

Gisteren was m’n vrije vrijdag. ’s Ochtends uitgeslapen en rustig opgestart en ’s middags zonder plan naar de Old City gegaan. Geen plan te hebben is echt heerlijk! M’n ervaring is dat er dan vaak interessante en leuke dingen ontstaan. Zo had ik gisteren een mooi gesprek met een man die aan de Via Dolorosa woont. Hij bleek als beveiliger bij één van de kerken daar te werken en wilde mij gratis wel wat dingen laten zien. Over het algemeen ga ik niet zo snel met vreemde mannen mee 🤪 Maar soms heb je meteen een klik en voel je wel of het vertrouwd is of niet. Hij heeft me interessante dingen laten zien die ik later in m’n uppie nog wel wat uitgebreider hoop te bekijken. De man bleek een Palestijnse christen te zijn wiens familie al zo’n 300 jaar op die plek in Jeruzalem woont. Ik vroeg hem of hij familie in Gaza / Palestijns gebied heeft en hij vertelde dat hij vrienden in Gaza heeft wonen. Dan voel je het verdriet en de pijn die het conflict hier met zich meebrengt. De burgers zijn toch de dupe, aan beide zijden. Ingewikkeld!

Vandaag is het shabbat en vanmorgen ben ik met Joy naar de synagoge aan de overkant van de straat geweest. Dat was heel indrukwekkend! We gingen er heen met het idee van ‘we kijken wel even hoe het is, want we verstaan er natuurlijk niets van. En anders gaan we gewoon weer naar huis’. Maar we troffen het weer; een hele lieve oudere joodse dame heeft ons boeken gegeven met de Engelse vertaling naast de Hebreeuwse teksten en heel de dienst heeft ze in het Engels uitgelegd wat er gebeden, gezongen of gelezen werd uit de Thora. De Thora bestaat uit de eerste 5 boeken van Mozes, dus Genesis t/m Deuteronomium van het Oude Testament. Ieder jaar wordt de hele Thora gelezen, iedere week een ander gedeelte. Daar zit een vaste volgorde in en vandaag was Genesis 18 t/m 22 aan de beurt als lezing uit de Thora. Begeleid met gebeden, gezangen en rituelen duurde de dienst zo’n 2 uur, best een lange zit. Na de dienst raakten we aan de praat met de vrouw van de rabbi en de vrouw die de dienst voor ons vertaalde. Wat een lieve mensen! We werden op de koffie uitgenodigd in het huis van de rabbi en zijn vrouw en kregen daar heerlijke cake, dadels en noten. Ondertussen konden wij van alles vertellen over Aleh, wat we hier doen enz. En kregen wij meer uitleg over de synagoge, over de gemeenschap hier, over het werk dat ze doen. Het was al met al een geweldige ochtend en een hele mooi ervaring! Dat kan dus ook zomaar gebeuren als je hier een tijdje bent! De synagoge waar wij waren is orthodox, maar niet ultra-orthodox. En de gemeenschap is zeer internationaal, mensen uit wel 20 verschillende landen hebben hier een plek gevonden. Heel bijzonder! Voor ons wel fijn, want ze spraken dus Engels en zodoende konden we prima communiceren.

Nu is de zaterdag alweer bijna voorbij. Afgelopen nacht kon ik niet slapen dus ik hoop nu wel weer een goede nacht te maken. Op zich was het niet erg, want ik heb mezelf gewoon nuttig gemaakt door midden in de nacht voor de komende 2 weekenden een auto te huren en de huiswas op te hangen 😊

Ik heb hier dus nog maar 2 weekenden. Afhankelijk van of en waar er raketten vallen bekijk ik volgende week waar ik nog naar toe kan gaan. Ik heb nog wel een ritje Massada, Ein Gedi en Dode Zee op m’n lijstje staan eigenlijk. Maar het moet natuurlijk wel veilig zijn! Ik ben heel benieuwd wat de komende 2 weken me nog gaan brengen aan mooie en interessante belevenissen! Ongetwijfeld krijgen jullie er nog iets van mee 😃

Laila tov 😴, lehietra'ot! 👋🏻