Time flies when you're having fun! 

Shalom allemaal! De vorige blog sloot ik af met het vooruitzicht van een heerlijk rustig weekend! Nou, dat was het wel zeg maar. Vrijdag alleen de deur uit geweest om yoghurt en melk te kopen. Op vijf minuten loopafstand zitten een paar kleine Arabische winkeltjes, helemaal volgestouwd met levensmiddelen. Ideaal dus! Ik m'n rugtasje klaargemaakt met flesjes water en zo, je weet tenslotte maar nooit wat er op je pad komt als je de deur uit gaat. Maar goed, ik had dus echt geen zin om op pad te gaan en ben gewoon meteen weer naar huis gegaan. Superlekker, even zo'n dagje thuis. Was ook gezellig, aangezien één van m'n huisgenoten hetzelfde idee had van een dagje rust. Na 5 weken had ik dat eigenlijk ook gewoon wel nodig. Ik begin toch wel wat vermoeider te worden nu, van alle indrukken en gebeurtenissen denk ik. Het is nu 21:00 hier en over ongeveer een uur hoop ik toch wel te slapen 😴 

Zaterdagochtend was eigenlijk weer zo'n keutelochtend, gewoon relaxt. Omdat ik vrijdag niet bijster actief was geweest had ik 's nachts niet zo goed geslapen. Dus zaterdagmiddag toch maar lekker op pad gegaan. Dat was echt heerlijk! De bus naar de Jaffa gate en daarvandaan een keer de andere kant opgelopen. Zedekiah's Cave bezocht, een steengroeve waar (zegt men) de stenen voor de bouw van de tempel uitgehouwen zijn. Het was in ieder geval een mooie plek. Vervolgens richting Gethsemane en zo heel het Kidrondal doorgewandeld en via de City of David weer terug naar de Western Wall. Voor degenen die Jeruzalem een beetje kennen klinkt dit wel bekend, voor degenen die nooit in Jeruzalem zijn geweest: dat is best heel ver lopen, maar zeer zeker de moeite waard! Zo mooi, met de zonsondergang en de prachtige plaatsen. De zon gaat hier om half vijf al onder en om kwart voor vijf is het al donker. Voor mijn gevoel zijn de avonden dus erg lang en dat maakt het wat minder raar om om half tien al naar bed te gaan. 

Zondag was weer een gewone werkdag bij Aleh. Het is iedere dag best een trip. Om 06:00 uur m'n bed uit, 6:50 de deur uit en 6:59 in de bus. Dan op z'n minst 3 kwartier met de bus, onderweg stopt die bij 29 haltes... Dan vanaf het Centraal Busstation nog zo'n 10 minuten lopen naar Aleh. Meestal ben ik precies om 08:00 op de derde verdieping. En meestal zitten de kinderen dan precies gewassen en aangekleed in de rolstoel, klaar om naar de klas gebracht te worden. Wat dan dus ook mijn eerste taak in de ochtend is. De kinderen hebben allemaal een vaste plek, sommigen zitten de hele dag aan de zuurstof en krijgen aldoor sondevoeding. Als iedereen in de klas is ga ik ontbijt halen voor 2 kinderen van mijn klas en voor 1 kind van de klas aan de overkant. Als het ontbijt gereed is, is het vaak al 9 uur. Baha (het jongetje met Downsyndroom) kan vrij goed zelfstandig eten, maar dat vraagt wel wat geduld zeg maar. Totaal geen focus, hij ziet iedere beweging en is zó snel afgeleid. Haha, hij lijkt mij wel 🤪 Het is iedere ochtend weer een feest om hem eten te geven! 

Zondag was Ouday ziek en ik maakte me echt wel zorgen om hem. Hij moest steeds huilen, en omdat hij geen geluid kan maken heb je dat soms niet door als je met de andere kinderen bezig bent. Zó zielig! Er was iets mis met z'n buik / darmen en hij kreeg ook antibiotica. Het maakte me een beetje verdrietig om hem zo te zien. Ik dacht later 'Het is maar goed dat ik geen kinderen van mezelf heb, want ik zou dat geloof ik niet kunnen handelen als er wat met ze is...' 😉 Maar goed, een beetje van slag ben ik zondag meteen vanuit Aleh naar huis gegaan. Niemand thuis, eerst heerlijk gekookt en vervolgens een paar uur gerust. Dat was ook de juiste remedie want daarna voelde ik me al een stuk beter! Vervolgens de preek van zondagmorgen teruggeluisterd en 's avonds een heel gezellig telefoongesprek gevoerd. Na de preek over Abraham die zijn zoon Izaäk moest offeren het plan opgevat om de volgende dag naar de Tempelberg te gaan. Die geschiedenis heeft zich daar namelijk afgespeeld. Dus maandagmiddag naar het Archeologische park naast de Western Wall geweest. Ik was daar vorig jaar ook al een keer geweest, maar dat was best een flitsbezoek met zo'n 30 reisgenoten. Dat is zó heerlijk nu, om in m'n uppie rond te kunnen dwalen. Misschien wel egoïstisch, maar ik knap daar altijd heel erg van op als ik even niet persé iets met andere mensen hoef. Voor mij is dat heerlijke ontspanning, terwijl ik juist ook heel erg kan genieten van goed gezelschap. Maar alles op z'n tijd zeg maar. 

Dinsdag gaan Baha, Honey en Yossi zwemmen. Dat vinden ze helemaal superleuk! Zo mooi om te zien, Baha was helemaal opgewonden gisterenochtend, echt grappig. Aleh heeft een mooi zwembad met veel faciliteiten. Het ontbijt moet dan wel iets sneller, dus op dinsdag mag ik wat smokkelen met het eten geven zodat Baha iets eerder klaar is. Om 9:00 worden ze in het water verwacht en dan moet je eerst met drie rolstoelen naar de begane grond, omkleden enz. Vervolgens mogen ze een half uur in het water, ieder kind met één begeleider. Daarna moeten ze weer gewassen en aangekleed worden, waar ik dus ook bij kan helpen. Super! Om 10:00 zijn we dan weer terug in de klas en zijn ze helemaal moe. Er gebeuren iedere dag weer zulke mooie dingen, ontroerende momenten met de kinderen, bijzondere ontmoetingen met bijvoorbeeld bezoekers van Aleh. Ik leer hier ook wel goed om te gaan met verrassingen en onverwachte dingen zeg maar. Dat moet in Nederland helemaal goedkomen straks 😂 Overigens, dat is wel te hopen, aangezien ik niet weet hoe mijn leven verder gaat lopen als ik weer in Nederland ben.... Ik moet nog even wat opbiechten.... Tot nu toe heb ik er nog niets over geschreven omdat het me hier nu niet echt beïnvloed, maar over 3,5 week ga ik alweer terug naar Nederland. Goed, luister... ruim 4 weken geleden heb ik telefonisch te horen gekregen dat ik ontslagen word. De schrale troost is dat ik niet de enige ben. Er zijn, om bedrijfseconomische redenen, nu namelijk al 2 complete teams verdwenen, dat zijn 7 collega's. Het is heel raar om dit nu te schrijven, maar na dat telefoontje heb ik verder ook niets concreets meer gehoord, dus ik weet verder ook niets. Eén ding weet ik wel en dat is dat God voor me zorgt! Natuurlijk ben ik na dat bericht ook wel even van slag geweest, maar ik mag er alle vertrouwen in hebben dat het goed komt! Mijn weg is bepaald en het klinkt misschien raar, maar ik kijk er ook wel een soort van naar uit om er achter te komen wat die weg is. Ik denk dat het niet voor niets is dat ik nu hier in Jeruzalem zit, dat ik het zó wonderlijk goed heb hier, dat het werken met de gehandicapte kinderen zo goed gaat, me zó goed doet en zoveel energie geeft. Ik vind het heel bijzonder! Dus wie weet wat ik ga doen als ik weer thuis ben. Deze ontwikkelingen zie ik niet persé als negatief voor mezelf, maar ik zie het ook als een kans om misschien een compleet andere kant op te gaan qua werk. Maar goed, concreet weet ik verder dus nog niets en zolang ik verder niets hoor ga ik ervanuit dat ik op 9 december op m'n werk verwacht wordt. Wat dan hoogstwaarschijnlijk wel raar zal worden. Ik zie het wel. Geen zorgen voor de dag van morgen.

Bij Aleh willen ze trouwens wel graag dat ik nog een paar maanden langer blijf.... En dan begin ik te twijfelen, want aan de ene kant zou ik zeker graag langer blijven! Het wordt nu al moeilijk om straks afscheid te moeten nemen... Aan de andere kant vind ik het ook fijn om straks weer lekker van mijn eigen huis te genieten, familie en vrienden weer te zien en alle 'gewone' dingen weer op te pakken! En als ik straks werkeloos ben kan ik in Nederland ook wel vrijwilligerswerk doen 🤓 Dus vooralsnog hoop ik gewoon de geplande vlucht van maandag 2 december te pakken. But, you never know what happens......

Zojuist m'n tas ingepakt voor een paar dagen weg! Morgenmiddag weer een auto gehuurd en deze keer hoop ik samen met huisgenoot Joy een tripje te maken naar het noorden van Israël! Ik heb er erg veel zin in! Morgen slapen we in Nazareth, vrijdag willen we dan richting het Meer van Galilea rijden en aan het eind van de vrijdag rijden we naar Haifa. Daar hebben we via Airbnb een superleuke plek geboekt om te overnachten en zaterdag hopen we Haifa dan te bekijken. Daar ben ik ook nog nooit geweest, dus dat is erg leuk!

Ondertussen is het alweer 22:00 uur geweest en bedtijd. Morgenochtend weer vroeg dag. Dan is er alweer een werkweek voorbij gevlogen! Nog drie volle weken te gaan... Time flies when you're having fun! 

Welterusten allemaal en tot de volgende keer!